ριψιά

η, Ν

ριξιά, ρίψη.

[ΕΤΥΜΟΛ. < θ. ριψ- τού ῥίπτω / ρίχνω (πρβλ. ρίψ-η) + κατάλ. -ιά (πρβλ. ριξ-ιά)].